این یک نقل قول از گزارش اخیر شورای بین سازمانی ایالات متحده در مورد بی خانمان ها (USICH) با عنوان: “ALL IN: برنامه استراتژیک فدرال برای جلوگیری و پایان دادن به بی خانمانی” است.
واضح است که بی خانمانی باعث ضعف سلامتی می شود. امید به زندگی برای یک آمریکایی به طور متوسط 77 سال است، اما افرادی که بی خانمانی را تجربه کرده اند تنها 50 سال سن دارند. بسیاری از بیماری های مزمن در میان بی خانمان ها بسیار شایع تر است (شکل زیر را ببینید).
علاوه بر این، بی خانمانی تفاوت های نژادی را تشدید می کند، زیرا بی خانمانی در میان لاتین تبارها و به ویژه آفریقایی-آمریکایی ها بسیار رایج است.
یکی از دلایل اصلی بی خانمان شدن این است که “اجاره خانه خیلی بالاست.” جای تعجب نیست که برخی از گران ترین بازارهای مسکن بیشترین جمعیت بی خانمان را دارند. در واقع، بزرگترین جمعیت بی خانمان در ایالات متحده جایی است که من زندگی می کنم، لس آنجلس.
راه حل چیست؟ USICH تعدادی راه حل دارد. آنها با اعلام این که:
… مسکن باید به عنوان یک حقوق بشر تلقی شود و مسکن مراقبت بهداشتی است
این صدایی مفید است اما به چه معناست؟ چقدر مسکن حق بشر است؟ واضح است که زندگی در عمارت حق بشری نیست. بنابراین یک سوال کلیدی این است که چه سطحی از مسکن تضمین می شود.
همچنین، برخی از سیاست های مورد حمایت USICH ممکن است تأثیرات مثبت و منفی بر مسکن داشته باشند. به عنوان مثال، این گزارش حقوق مستاجر و پتانسیل استفاده از مهلت قانونی تخلیه را که در دوران کووید انجام شد، مورد بحث قرار می دهد. در نگاه اول، به نظر می رسد این یک اتفاق مثبت برای کاهش بی خانمانی است. در کوتاه‌مدت، حمایت‌های مستاجر بی‌خانمان‌ها را کاهش می‌دهد، زیرا بیرون کردن مستاجران برای مالکان سخت‌تر است. از سوی دیگر، این مقررات احتمالاً اجاره بها را افزایش می دهد. به عنوان مثال، فرض کنید مستاجر اجاره ای پرداخت نمی کند یا ملک را تخریب نمی کند. در این موارد، تخلیه آنها برای مالکان دشوارتر خواهد بود. بنابراین، این احتمال وجود دارد که مالکان در پاسخ به این مقررات مستاجر، اجاره بها را افزایش دهند تا بازگشت سرمایه خود را حفظ کنند. اگر اجاره بها افزایش یابد، بی خانمانی طولانی مدت نیز می تواند افزایش یابد. بنابراین، حمایت از مستاجر می‌تواند اثر معکوس افزایش بی‌خانمانی را داشته باشد. حدس من این است که با افزایش حمایت های مستاجر در ابتدا، بی خانمانی کاهش می یابد، اما پس از مدتی، هزینه هایی که برای مالکان ناشی از حمایت های بیش از حد مستاجر می شود، منجر به افزایش اجاره بها و بی خانمانی بیشتر می شود.
در حالی که پیاده سازی راه حل های بی خانمانی چالش برانگیز است، همه ما می توانیم توافق کنیم که بی خانمانی یک مشکل بزرگ است و حل آن به طور قابل توجهی سلامت آمریکایی ها را بهبود می بخشد.